"Oyun" temasını odağımıza aldığımız yaz sayımızın kapak yıldızı Boran Kuzum ile Paris'te buluştuk; b&uuml;y&uuml;mek, kendini tanımak ve oyunculuk &uuml;zerine konuştuk.

Oyun sayısı yapalım dediğimde -belki de &ccedil;ok da farkında olmadan- temanın &ouml;z&uuml;n&uuml; pekiştirircesine biraz b&uuml;y&uuml;k ve &ccedil;etrefilli hedefler koymuştum &ouml;n&uuml;m&uuml;ze. Kavramın merak ve sınırlarımızı keşfetmek &uuml;zerine gelişen doğası bir şekilde benim de zihnime sirayet etmiş olacak ki, derginin bu sayısının bir iddia barındırmasını istemiştim. Bu iddialı tavrı sanırım kendimizi aşmak, yenilemek ve b&uuml;y&uuml;tmek olarak da g&ouml;rmek istedim. Belki de Boran&rsquo;ın benim oyunuma dahil olup oyuna biraz daha heyecan katması da pekiştirdi bu iddiayı. Oyun bu kez Paris&rsquo;te, Boran ve marka dostu olduğu Cartier ile bir &ccedil;ekim yapmaktı. İkimiz i&ccedil;in de yabancı değildi bu şehir; o ya da bu şekilde Paris&rsquo;te &uuml;retim yapmaya alışkındık. Fakat yayıncılıkta ne kadar ustalaşırsanız ustalaşın her sayı, her &ccedil;ekim ve her r&ouml;portaj kendi kurallarıyla gelen bir oyun. Bu kez Boran ile bu oyunu oynayacaktık ve karşımda bu oyunu &ccedil;ok seven heyecanlı, istekli ve samimi biri vardı.

GÖMLEK: AMIRI, SAAT: CARTIER, "SANTOS DUMOS"

Sıra oyunun ilk etabı olan fotoğraf&ccedil;ı, stylist, mekan konularını belirlemeye gelmişti. Bizden bir &ouml;neri geldik&ccedil;e Boran hep &ldquo;bahsi arttırıyordu.&rdquo; Onun gibi oyuncularla &ccedil;alıştığınızda ya bu durumu fırsata &ccedil;evirir ve onu bir takım arkadaşı olarak kabul edersiniz ya da kendinizi bir stres y&uuml;k&uuml;yle boğuşurken bulursunuz. Ne istediğini ve ne alabileceğini onun kadar net ve nezaketle ortaya koyan biriyle &ccedil;alışmanın g&uuml;zel ve zor yanlarından biri de buydu belki de&hellip; Boran ekipteki sakin kişiydi aynı zamanda. Oyunun hırsla b&uuml;r&uuml;nd&uuml;ğ&uuml; gerginliği alabilen... Hele ki, benim gibi m&uuml;kemmeliyet&ccedil;i ve hayal ettikleri konusunda ısrarcı biriyseniz Boran hep yanınızda isteyeceğiniz bir takım arkadaşıydı.
Bu dingin doğasının sebebini Boran&rsquo;ın gen&ccedil;lik yıllarında aramalıyım diye d&uuml;ş&uuml;nd&uuml;m. Boran Ankara&rsquo;da doğup b&uuml;y&uuml;m&uuml;şt&uuml;. Ankaralı olmayı, hayal kurmaya yatkınlık olarak tanımlıyordu. &ldquo;Ankara bence biraz i&ccedil;ine kapanık bir şehir. Bu da &ccedil;ok fazla sanat&ccedil;ının o şehirden &ccedil;ıkmasına sebep oluyor. &Ccedil;&uuml;nk&uuml; korunaklı bir yerin i&ccedil;indesin. Hayallerin var, yapmak istediğin şeyler var. Yapıp, yapamayacağını bilmiyorsun ama hep daha iyi, alternatif bir d&uuml;nya var senin gidebileceğin. Daha alternatif bir şehir var. İdeal ve bir &uuml;topya gibi. Bu hayaller seni besleyen bir şey oluyor ister istemez. Bizim oyuncu olarak i&ccedil;imizdekini dışarıya aktarma ihtiyacımız var. O aktarma hissi işte oraya sığmıyor, o sığmayınca da sen hayallerini b&uuml;y&uuml;t&uuml;yorsun,&rdquo; diyerek b&uuml;y&uuml;me olgusunu tetikleyen bir şehir tanımı yapıyordu. B&uuml;y&uuml;mek demişken hen&uuml;z &ccedil;ok gen&ccedil; yaşta şehri terk etmiş Boran, 18 yaşında. Fakat ne zaman ki İstanbul&rsquo;a gelmiş, bu sefer de Ankara'ya başka bir g&ouml;zle bakmaya başlamış, Ankara&rsquo;yı &ouml;zler hale gelmiş; &ldquo;Ankara&rsquo;nın ritmini &ouml;zl&uuml;yorum bazen &ccedil;&uuml;nk&uuml; ritimde yaşadığını daha fazla hissediyorsun, insan ilişkileri daha başka oluyor. İstanbul&rsquo;da o koşturma hali ve telaş insan ilişkilerini biraz değiştirdi. Herkesin &ouml;yle ya da b&ouml;yle bir derdi var bu şehirle ve aktarmak istiyoruz ister istemez.&rdquo;
Milyonlarca takip&ccedil;isi olan, uluslararası l&uuml;ks moda sekt&ouml;r&uuml;nde her ge&ccedil;en g&uuml;n tanınırlığı artan birine g&ouml;re &ccedil;ok m&uuml;tevazı biri Boran. Takip&ccedil;i sayılarına g&ouml;re rollerin dağıtıldığı gerek&ccedil;esiyle &ccedil;ok&ccedil;a eleştirilen dizi/sinema sekt&ouml;r&uuml;nde bulunduğu konuma &ldquo;tırnaklarıyla kazıyarak&rdquo; gelenlerden... Bu formasyonun ondaki yerini ve g&uuml;ncel piyasadaki karşılığını -biraz da serzenişle- tartışmak istiyorum.

&ldquo;Konservatuarda eğitim almış olmanın artısı her şeyden &ouml;nce oyunculuğu hobi olarak yapmayacağını resmileştirmek bence,&rdquo; diyor fakat yine de alaylı olmanın da değeri olduğuna inananlardan: &ldquo;Tabii ki, iyi bir oyuncu olmak i&ccedil;in ya da oyunculuk kariyeri kurmak i&ccedil;in konservatuvar mezunu olmanız gerektiğine inanmıyorum. Konservatuarın ş&ouml;yle bir artısı var: Sanatın her dalıyla bir şekilde iletişim kurarsın okurken. Bu eğitim s&uuml;resince &ccedil;ok fazla teorik ders alırsın. Yani sanat tarihi de &ouml;ğrenmen gerekir, mitoloji de, m&uuml;zik de, m&uuml;zik tarihi de... Kişi ne kadar hayatla ilgili birikim elde edebilirse bir oyuncu olarak o kadar &ccedil;ok şey yansıtabilir ve yansıttığının seyirci karşısında bir anlamı olur. &Ccedil;&uuml;nk&uuml; ne olursa olsun sen g&uuml;n&uuml;n sonunda senaryoda okuduğun karakteri ve hikayeyi kendi s&uuml;zgecinden ge&ccedil;irerek yansıtıyorsun ve bu da seyircide şuna tekab&uuml;l ediyor: Bir duygu bu, benim hissetmediğim bir duygu, benim yaşamadığım bir duygu, benim bakmadığım bir bakış a&ccedil;ısı&hellip; Bunları a&ccedil;ıp bunları sağlayabildiğin noktada zaten ger&ccedil;ekten kişisel olarak kafa yoran birinin mesleki tatmini sağlanmış da olur.&rdquo; Bir s&uuml;re Antik Yunan ve tiyatronun &ccedil;ıkışına ilişkin konuşmaya başlıyoruz. Tiyatronun toplumsal rol&uuml;n&uuml; sorgulamaya kadar gidiyor bu tartışma.
Boran mesleğini toplumsal empati okumasıyla inşa eden biri. Belki de bu nedenle Boran&rsquo;ı komedide izlemeyi daha &ccedil;ok seviyorum ve favorim Hazine filminde can verdiği Musa karakteri. Boran&rsquo;ın i&ccedil;inde bulunduğu topluma dair merakını ve empati kurma yetisini g&ouml;zler &ouml;n&uuml;ne seren bir karakter Musa. Boran da Musa karakterine farklı anlamlar y&uuml;klemiş olacak ki, yapımda ona ilk teklif edilen rol bu olmasa da &ouml;zellikle Musa&rsquo;yı oynamak istemiş. Bu kararda diretmiş diretmesine ama o da başlarda rol&uuml; yapıp yapmayacağını &ccedil;ok&ccedil;a d&uuml;ş&uuml;nm&uuml;ş; &ldquo;Kendime &ccedil;ok sordum yapabilir miyim diye... &Ccedil;&uuml;nk&uuml; &ccedil;ok ısrar etmiştim ve bunu yapabileceğime yapımcısından y&ouml;netmenine ikna etmem gerekiyordu,&rdquo; diyor. &Ccedil;oğu oyuncu konfor alanını terk edip, kendi i&ccedil;in en zorunu se&ccedil;mez, başta da s&ouml;ylediğim gibi, Boran oyundan zevk alan biri. &ldquo;Son yıllarda en &ccedil;ok keyif aldığım işlerden biriydi; bunu yapabilmek &ccedil;ok heyecan vericiydi. Musa bizim coğrafyamızın insanı; &ccedil;ok sorgulamadan her şeyi atlayıp &lsquo;onu da yaparım, bunu da yaparım, hallederiz&rsquo; diyen bir tavrı var; Anadolu insanı gibi, abicilik var. Sosyolojik bir karakterdi Musa, o nedenle &ccedil;ok istedim onu oynamayı.&rdquo;

"Hi&ccedil; doymak bilmeyen bir a&ccedil;lık bizim meslek. 40 yaşına da gelsen, 50 yaşına da gelsen &ouml;ğrenebileceğin şeyler var&rdquo;

Karakter oyunculuğu biraz cesaret gerektiriyor. Hele ki bizimki gibi bir konjonkt&uuml;rde. Aksan, &ccedil;ıplaklık ve fiziksel değişimler her oyuncunun tercih edeceği şartlardan olmuyor. Boran&rsquo;ın işin zor kısmına merakı belki de biraz tiyatro k&ouml;kenli oluşundan diye d&uuml;ş&uuml;n&uuml;yorum. Uzun zamandır tiyatro yapmasa da tiyatroyu &ouml;zlediğinden ve yeniden sahneye &ccedil;ıkmak i&ccedil;in kendini hazır hissetmeyi beklediğinden bahsediyor. Fakat bu kararı almasına neden olan gerek&ccedil;eleri aktarırken kendini hala bir oyuncu olarak doğru konumlandırmaya ne kadar &ouml;zen g&ouml;sterdiğini, &uuml;n, ş&ouml;hret gibi kavramları sağlıklı bir şekilde hayatına alabilmem yollarını sorguladığını d&uuml;ş&uuml;nd&uuml;m.
&ldquo;Tiyatroyu tabii ki &ccedil;ok &ouml;zl&uuml;yorum. Onun heyecanını hi&ccedil;bir şey değiştirmez. İlk sahne yıllarımda &ccedil;ok gen&ccedil;tim; o yaşta g&ouml;z &ouml;n&uuml;nde olmaya başlamıştım. Bunu daha normal bir yere oturtmak i&ccedil;in her g&uuml;n oyundan sonra fuayeye &ccedil;ıkmaya ve seyirciyle tanışmaya karar verdim. Hani biri beni seviyorsa sevdiğini s&ouml;ylesin, sevmiyorsa da sevmediğini y&uuml;z&uuml;me s&ouml;ylesin ki, ger&ccedil;ek bir yere otursun bu şan ş&ouml;hret meseleleri kafamda.&rdquo;

TÜM KIYAFETLER: KENZO, SAAT: CARTIER, "TANK", YÜZÜKLER: CARTIER, "TRINITY + LOVE"

Konuyu biraz daha g&uuml;ncel işlerine getiriyoruz. Son projesi Kimler Geldi Kimler Ge&ccedil;ti b&uuml;y&uuml;k ses getirdi. Uzun s&uuml;redir b&ouml;yle bir iş beklediğinden bahsediyordu; &ldquo;Ben hi&ccedil; gen&ccedil;lik dizisi yapmadım ama i&ccedil;i boş bir şey de yapmak istemiyordum. Bu jenerasyonu doğru okuyabilen eğlenceli bir hikaye arayışındaydım ki, Ece'den bu iş geldi. Sonu&ccedil;tan o kadar mutluyum ki, son versiyonu izlediğimde benim bile durup d&uuml;ş&uuml;nd&uuml;ğ&uuml;m yerler oldu. Hikayenin dolu dolu olması beni &ccedil;ok memnun ediyor.&rdquo;
Boran&rsquo;ın se&ccedil;iciliği kibrinden değil; ne istediğini ve istemediğini &ccedil;ok iyi bildiğinden... Kendini tek tipleştirmeme ve kalıplara sokmama konusunda da bir hayli kafa yoruyor. G&ouml;r&uuml;n&uuml;ş&uuml;nden, fiziksel &ouml;zelliklerinden, kendisine olumlu ya da olumsuz dayatılan o karakterle ilgilenmiyor.
&ldquo;Birilerinin beni sevmesinin ve iş bulmaya devam etmemin sebebinin sadece fiziksel g&ouml;r&uuml;n&uuml;ş&uuml;m olması fikrini &ccedil;ok yanlış buluyorum. Bu mesleği ger&ccedil;ekten bir sebep uğruna yapmak istediğin noktada, kariyerimi bunun &uuml;zerine kursam asla mutlu olamam. Ben işin duygusal tarafıyla ilgileniyorum ve o y&ouml;n&uuml;n&uuml; geliştirmeye &ccedil;alışıyorum. Bir de işin g&uuml;zelliği o zaten, ne kadar farklı karakterleri oynayabilirsen o kadar eğlenceli, o kadar keyifli. Bir de tabii ben &ccedil;ok sıkılırım. S&uuml;rekli benzer karakterler oynayıp zihnimi aynı noktada tuttuğumu d&uuml;ş&uuml;nemiyorum.&rdquo;
Sabit bir hedef yaratma fikri bile Boran&rsquo;ın canını sıkıyor. S&uuml;rekli bir sonraki hedefi, bir sonraki adımıyla ilgileniyor. Hen&uuml;z T&uuml;rkiye&rsquo;de sanat&ccedil;ı kimliğini oturtmakta zorlananların aksine o iddiayı artırıyor ve yabancı ajanslar ve menajerlerle iş yapıyor. Bu kadar cesur olmaktan korkmuyor mu derseniz Boran oyuna devam etme ve hırslı olma motivasyonunu yine işinde buluyor. &ldquo;Ben işimi &ccedil;ok seviyorum. Yani bu sadece yurt dışında menajer bulmak, yurt dışına gidip gelmekle ilgili de bir şey değil. Mesleğine uygun olarak s&uuml;rekli kendini geliştirmekle de alakalı bir şey. &Ccedil;&uuml;nk&uuml; hi&ccedil; doymak bilmeyen bir a&ccedil;lık bence bizim meslek. 40 yaşına da gelsen 50 yaşına da gelsen s&uuml;rekli &ouml;ğrenebileceğin şeyler var. S&uuml;rekli kendini g&uuml;ncelleyen bir sanat.&rdquo;

<h4>Devamı L'Officiel Hommes 2024 Yaz sayısında...</h4>

KREATİF DİREKT&Ouml;R VE R&Ouml;PORTAJ DERYA G&Uuml;RSEL FOTOĞRAF EDOARDO DE RUGGIERO MODA EDIT&Ouml;R&Uuml; NICHOLAS GALLETTI PROD&Uuml;KSİYON EMMA PICQ SA&Ccedil;&amp;MAKYAJ JOSH KNIGHT&nbsp; FOTOĞRAF ASİSTANI THOMAS LIZZI&nbsp; MODA EDİT&Ouml;R&Uuml; ASİSTANI EVELYNE KUOCH

L'Officiel Hommes yaz kapak yıldızı: Boran Kuzum

Tags

Tavsiye edilen içerikler

ALIŞVERİŞ

Zamansız bir yol arkadaşı

HABERLER

Temel geometrinin kodlarına işlenen görünüm

ALIŞVERİŞ

Şehirle bütünleşen klasik ve modern stiller

POPÜLER KÜLTÜR

Özel Röportaj: Ashley Park, Bruno Gouery ve Samuel Arnold ile Kamera Arkası

GÜZELLİK

İnovasyon ve tasarımın kusursuz uyumu

MODA

LEE'den 4 Ekim Hayvanlar Günü'ne özel proje

MODA

Özel Röportaj: Camille Razat ve Lucas Bravo ile “Emily in Paris” Gerçekliği

MODA

Tenis kortundan sahillere