100. sayımızın kapağında yer alan Zuhal Olcay ile 2021 yılında yaptığımız r&ouml;portaj ve &ccedil;ekimi hatırlıyoruz.&nbsp;

Sabah 05:25 u&ccedil;ağıyla İstanbul&rsquo;a u&ccedil;acağım. G&ouml;rev b&uuml;y&uuml;k. Zuhal Olcay ile kapak &ccedil;ekeceğiz. U&ccedil;ağa binerken heyecanımı yatıştırmanın yollarını arıyorum. Spotify&rsquo;daki &ldquo;This Is Zuhal Olcay&rdquo; playlist&rsquo;ini dinlemekte buluyorum &ccedil;areyi. İyi geliyor&hellip; Yalnızlığım&rsquo;dan Tango&rsquo;ya, İyisin&rsquo;den Yine Aşk Var&rsquo;a her şarkısı başınız sıkıştığında telefonunuzu daha ilk &ccedil;alışında a&ccedil;an en &ouml;zel dost gibi&hellip; Dile getirmeme gerek yok, hepimizin malumu, sesi bir y&ouml;netmen g&uuml;c&uuml;nde. O şarkı s&ouml;ylemeye başladığında zihninizdeki, anılarınızdaki hatta hayallerinizdeki g&ouml;r&uuml;nt&uuml;ler onun ritmiyle, hissiyle y&ouml;nleniyor. Bir bakıyorsunuz sessiz sedasız kalbinizin &uuml;st&uuml;ne oturuvermiş &ccedil;ocukluk, bir bakıyorsunuz hatıralarınızın arasından birdenbire &ccedil;ıkıverip gelmiş ilk aşk&hellip; Ankara&rsquo;da hi&ccedil; aşık olmamışlara bile sanki olmuş gibi hissettiriyor.
Televizyon ekranı, beyazperde ve tiyatro sahnesindeki eşsiz oyunculuğu da keza &ouml;yle. Gizli Y&uuml;z, Hi&ccedil;bir Yerde, D&uuml;nden Sonra Yarından &Ouml;nce ilk aklıma gelenler&hellip;
Dizi setinde yoğun saatler ge&ccedil;irmesine rağmen y&uuml;z&uuml;ndeki tebess&uuml;m ve t&uuml;m enerjisiyle teşrif ediyor st&uuml;dyoya. Ayak&uuml;st&uuml; merhabalaştıktan sonra kulise ge&ccedil;iyor. Hayatımda g&ouml;rd&uuml;ğ&uuml;m en m&uuml;tevazı kulis listesine sahip. Su, soda, kupa bardak, muz ağırlıklı meyve salatası ve biraz kuru yemiş&hellip; Bu liste hayatı ne kadar yalın, katıksız ve sahici yaşadığını g&ouml;steriyor aslında. Tabii okumayı bilene.
Kimseden esirgemiyor selamını. Sette bulunan herkesin halini hatırını soruyor. Olcay&rsquo;ın menajerliğini &uuml;stlenen Must Entertainment&rsquo;ın sahibi Mustafa Bey (Elibol), &ldquo;Enerjisi tutarsa, kendini iyi hissederse saatlerce kalır sette&rdquo; diye minik bir ipucu veriyor &ccedil;ekim başlamadan &ouml;nce. İlk merhabanın tılsımına inanan biri olarak, Zuhal Olcay ile enerjimizin ortak bir frekansta buluştuğunu hissediyorum. İ&ccedil;im rahat. Zaman mevhumumuzu giderek yitirdiğimiz bir d&uuml;zen ve zamanı dahi t&uuml;ketip yok etmeye alıştırıldığımız bir sistemde, 100. sayımız olan Mayıs sayımızı zamansızlığa adıyoruz.
Zamanla t&uuml;kenmeyen, zamandan bağımsız var olabilen, zamanın &ouml;tesinde her fikre ve her kişiye&hellip; Bu tarife en uygun isim ile karşı karşıyayım. Zamansızlığın ilham olduğu bir sayıda, Olcay ile yan yana gelmişken kendisinin zaman ile kurduğu ilişkiyi merak ediyorum. &ldquo;Zamanı kullanırken bazen kendimi &ccedil;ok iyi, bazen de felaket buluyorum. Aceleciyim, ayrıntıcıyım ve biraz hiperim. Zamanın &ouml;n&uuml;nde gidiyorum. Koşuyorum hep. Kendimi denetlemeye de &ccedil;alışıyorum elbet. &lsquo;Dur, anda kal, anı yaşa!&rsquo; diyorum ama nafile. Zamanın &ouml;n&uuml;nde koşturan bir tipim maalesef.&rdquo; &ldquo;Yoksa anda eksik bulduğunuz bir şeyler mi var?&rdquo; diyorum sesli d&uuml;ş&uuml;nerek. &ldquo;Hangimiz anda tamız ki? Anda tam olmak &ccedil;ok uzun eğitimlerin, &ccedil;alışmaların sonucunda olabilecek bir şey. Nadir de olsa anda tam hissettiğim oluyor. Tadını&ccedil;ıkarmaya bakmak lazım. İnsan dediğin s&uuml;rekli anlam peşinde koştuğunu d&uuml;ş&uuml;nen ama pek de anlamla işi olmayan tuhaf bir varlık.&rdquo;
Londra&rsquo;da keşfettiğim ve daha sonra başucumdan hi&ccedil; eksik etmediğim bir kitap vardı, İngiliz m&uuml;zik yazarı Simon Reynolds&rsquo;ın yazdığı &ldquo;Retromania: Pop Culture&rsquo;s Addiction to Its Own Past&rdquo;. &Ouml;zetle pop m&uuml;ziğin ge&ccedil;mişe olan bağımlılığının yaratıcılığını &ouml;ld&uuml;rd&uuml;ğ&uuml;n&uuml; ve yeni şeyler s&ouml;ylemeyi kısıtladığını d&uuml;ş&uuml;n&uuml;r Reynolds. Zaman ve ge&ccedil;miş ilişkisinde &ccedil;ok ge&ccedil;erli bulurum bu teoriyi. Zamane t&uuml;ketim alışkanlıklarına baktığımızda da s&uuml;rekli ge&ccedil;mişe bir &ouml;zlem duyuyoruz. Bizden &ouml;nceki kuşaklar kendi d&ouml;nemlerini, bizler kendi zamanımızı ve şu anki yeni nesil de muhtemelen bug&uuml;nleri &ouml;zleyecek ileride. Pop m&uuml;zik gibi ge&ccedil;mişe bağımlıyız bir şekilde. &ldquo;Ben de bununla ilgili bir şeyler okuyorum&rdquo; diyor Olcay. &ldquo;Evet, biz de beş yıl sonra bug&uuml;n&uuml; &ouml;zleyeceğiz. Ge&ccedil;mişte i&ccedil;indeyken kahroluyorum, &ouml;l&uuml;yorum, bitiyorum dediğimiz anlar vardır. Kimi evini kaybetmiştir, kimi sevgilisinden ayrılmıştır, ger&ccedil;ekten b&uuml;y&uuml;k acılar yaşamıştır ve 10 yıl sonra d&ouml;n&uuml;p baktığında, &lsquo;O kadar da k&ouml;t&uuml; değilmiş ya, acı &ccedil;ekerken bile mutluyduk, tatlıydık&rsquo; diyebiliyor insan. Tamamen bir kandırmaca yani&hellip;&rdquo;
&ldquo;Peki t&uuml;ketimin dibine vurduğumuz bir d&ouml;nemde, ge&ccedil;mişi de t&uuml;ketebilir miyiz sizce?&rdquo;

&ldquo;Ge&ccedil;miş t&uuml;kenmez&rdquo; diyor ve ekliyor: &ldquo;Bundan iki yıl &ouml;nce ge&ccedil;mişte olan bir şeye verdiğim anlam iki yıl sonra değişiyor ve b&uuml;t&uuml;n hikayeyi baştan aşağı yeniden yazmak durumunda kalıyorsun. Anlam y&uuml;klediğin olayların hakikatte &ouml;yle olmadığını g&ouml;r&uuml;yorsun. Bunda da yanılabilirsin. İnsan denen bu kompleks yaratık hem her şeyi &ccedil;ok hızlı t&uuml;ketip hem de o beynini didik didik eden şeyleri t&uuml;ketmelere doymuyor.&rdquo;

Zaman kavuşturduğu kadar ayırıyor da. Kendi yaşadıklarımızla aramıza bir mesafe koyuyor. İyi de oluyor. Bu konuda hemfikiriz.
 &ldquo;S&uuml;rekli değişen bir varlığız. Yaşlandık&ccedil;a iyiye evirileceğiz diye bir şey yok. İşte bu farkındalık bizim en b&uuml;y&uuml;k lanetimiz aslında. &Ccedil;&uuml;nk&uuml; &ccedil;ok acı &ccedil;ekiyor insan, &ccedil;ok! Bazen d&uuml;md&uuml;z k&uuml;t&uuml;k gibi olmanın nimetlerinden niye yararlanamıyoruz diye d&uuml;ş&uuml;n&uuml;yorum. Kendimi &ouml;zel bir yere koyduğumdan değil ama duyarlı olmak, farkındalıkla d&uuml;nyaya bakmak insanı &ccedil;ok hırpalıyor ve yoruyor.&rdquo;
Zaman ve yaş. Kutsal olduğu kadar lanetli bir ikili. &Ouml;zellikle kadınlar i&ccedil;in. Sinema ve televizyon sekt&ouml;r&uuml;n&uuml;n en b&uuml;y&uuml;k sorunlarından biri &ldquo;ageism&rdquo;, yani yaş ayrımcılığı. Dayatılan form&uuml;l korkun&ccedil;. Yaş almanın kadını kutsallaştırdığı sistematik bir d&ouml;ng&uuml;den s&ouml;z ediyoruz. Gen&ccedil; bir kadın olarak &ouml;nce seksapelinle g&uuml;ndeme geliyorsun, bilgeliğin elinden alınıyor. Sonra da g&uuml;ya seksapelin bitiyor ve o noktada m&uuml;thiş bir bilgelik tacı takılıyor. &ldquo;O kadar g&uuml;zel tarif ettin ki İnan&rsquo;cım. Bu kadar zorbalık olabilir mi? Resmen yaş zorbalığı! Film sekt&ouml;r&uuml;nde ve tiyatroda oynadığın roller bile değişiyor. Ger&ccedil;i tiyatroda biraz daha şanslıyız. Neyse ki Hollywood bu konuda biraz uyanmaya başladı. Umarım bunun dalgası buraya da gelir. Kendi adıma hepsini inkar ediyorum. Ne bilgeliğimden ne de seksapelimden sistemin dayatmasıyla bir şey kaybetmem. Seksi insan da bilge olabilir, bilge insan da seksi olabilir. Yaş almanın, yaşlanmanın hi&ccedil;bir k&ouml;t&uuml; tarafı yok. Tam tersine daha imtiyazlı olabiliyorsun. &Ccedil;ok zevkli bir şey. B&uuml;t&uuml;n bu rollerden &ccedil;ok sıkılıyorum!&rdquo;
&ldquo;İşte tam da bu y&uuml;zden kapak kızımız sizsiniz&rdquo; diyorum coşkuyla.
&ldquo;Bu konuda senin ve bu teklifi getiren insanların farkındalığı olması bile d&uuml;nyada bir şeylerin ufak da olsa değişmeye başladığının kanıtı&rdquo; diyor umudu asla yitirmememiz gerektiğinin altını &ccedil;izerek. &ldquo;Enseyi ne kadar karartırsak karartalım umut şart!&rdquo;
Sinema ve televizyon sekt&ouml;r&uuml;n&uuml;n yapımcıların elinde tekelleştiğinden bahsediyor Olcay. &ldquo;50&rsquo;sini aşmış bir kadının varoluş meselelerini sorgulaması ya da seks hayatı ya da yeniden aşık olması... 50 yaşında bir kadının her şeyi bırakıp bambaşka bir hayata y&ouml;neldiğini ve arzu ettiği gibi yaşadığı bir senaryo d&uuml;ş&uuml;n. Kim seyredecek bunu? Tamamen k&uuml;lt&uuml;r politikalarının sonucunda oluşmuş bir durum. Yapımcılar ellerini taşın altına koyabilirler ama koymuyorlar. &Ccedil;&uuml;nk&uuml; hazır olan alıcı bir kitle var ve o kitlenin neyi alacağı belli. Nihayetinde reklamla d&ouml;n&uuml;yor bu iş. Niye riske girsin? Kapitalist d&uuml;zen b&ouml;yle. Ufak da olsa bir hareketlenme, değişim g&ouml;r&uuml;yorum. Ama bizim gibi bu sekt&ouml;r&uuml;n i&ccedil;inde &uuml;reten, d&uuml;ş&uuml;nen insanların bıkmadan usanmadan bunları dile getirmesi, kafalarda soru işareti oluşturması lazım. Yolumuz uzun bir yol.&rdquo;
Olcay&rsquo;ı dinledik&ccedil;e deneyim ve tecr&uuml;benin kıymetini bir kez daha anlıyorum. &ldquo;Artık tecr&uuml;be edinmeyi &ouml;nemsemez mi olduk? Tecr&uuml;be saygınlığını mı yitirdi sizce?&rdquo;
&ldquo;Etrafımda g&ouml;rd&uuml;ğ&uuml;m, birlikte &ccedil;alıştığım gen&ccedil; arkadaşlarım m&uuml;thiş saygı ve hayranlık duyuyorlar fakat deneyimimden ger&ccedil;ekten yararlanmak istiyorlar mı, bilmiyorum. &Ccedil;&uuml;nk&uuml; gen&ccedil;likte &lsquo;ben her şeyin doğrusunu, en g&uuml;zelini biliyorum&rsquo; dedirten bir heyecan vardır. B&uuml;y&uuml;k hayranı olduğum Ingmar Bergman&rsquo;ın Wild Strawberries (Yaban &Ccedil;ilekleri) filmi bu konuştuklarımızı o kadar iyi &ouml;zetliyor ki. İzlemediysen mutlaka izle. İ&ccedil;erisinde y&uuml;ksek dozda ge&ccedil;miş ve varoluşsal sancılar barındırır. Filmde ş&ouml;yle bir replik ge&ccedil;er: &lsquo;Ya dinlemeyeceksiniz ya da tahamm&uuml;l edeceksiniz&rsquo;. Bu replikten yola &ccedil;ıkarak diyebilirim ki g&uuml;n&uuml;n sonunda zeki olanlar s&ouml;ylenenleri dinlemez, aptal olanlar da anlamaz. Bir de saygı duymaları &ouml;ğretildiği i&ccedil;in saygı duyuyorlar bence. Mesela duayen diyorlar&hellip; Duayen nedir? O lafları da sevmiyorum&hellip; Meslektaşız sonu&ccedil;ta. Gel, senden &ouml;ğrenmem gereken bir şey varsa ben &ouml;ğreneyim ama sen de benden &ouml;ğrenmek i&ccedil;in biraz &ccedil;abala. Fakat zaman olumsuz anlamda bazı şeyleri dumura uğrattı. Para kazanmak, ş&ouml;hret olmak, takip&ccedil;i sayısı artırmak g&uuml;n&uuml;m&uuml;z&uuml;n ka&ccedil;ınılmaz değer yargıları maalesef.&rdquo;
Bu c&uuml;mleleri duymak bile m&uuml;thiş bir tecr&uuml;be. Galiba artık bireysel bir yolculuğa &ccedil;ıkmıyoruz. Her birimizin hayatı tasarlanmış yolculuklarla dolu. O tasarlanmış yolda y&uuml;r&uuml;d&uuml;ğ&uuml;m&uuml;zde kıymetli bir iş yaptığımızı sanıyoruz, &ccedil;&uuml;nk&uuml; onu g&ouml;steriyoruz. Hep vitrinde yaşıyoruz. &ldquo;Bir sahneyi &ccedil;ekmek ve bir metni &ccedil;alışmak o kadar zor bir şeydir ki. Ter akıtmak lazım, zaman harcamak lazım. Kimsenin b&ouml;yle bir zamanı yok, nereye koşuyorsak&hellip; İklim dahil her şey tuhaf bir yozlaşmaya doğru gidiyor. Bu hızla gidersek 2050 yılında k&uuml;resel ısınma y&uuml;z&uuml;nden hayat kalmayacak. B&uuml;t&uuml;n bu olup bitenler i&ccedil;inde bug&uuml;n&uuml;n gen&ccedil; n&uuml;fusunun kendilerine yatırım yapmalarını beklemek belki de &ccedil;ok fazla iyimser bir bakış a&ccedil;ısı. Diğer yandan da beklentimiz b&uuml;y&uuml;k. Onlardan d&uuml;nyayı kurtarmalarını istiyoruz.&rdquo;
&Ouml;yle ya d&uuml;nyayı kurtarmak i&ccedil;in hayal kurmak şart. &Ouml;zellikle b&ouml;yle zor coğrafyalarda gen&ccedil;liğin hayal kurma yeteneğini kaybettiğine &uuml;z&uuml;lerek tanıklık ediyor insan. &ldquo;Hayal kurmayı bıraktılar, &ccedil;&uuml;nk&uuml; hayal kuramayacak kadar bozkırdalar&rdquo; diyor Olcay.
Bu ger&ccedil;eğin sertliğini biraz olsun t&ouml;rp&uuml;lemek adına &ccedil;ocukluğunda kurduğu hayallerden dem vuralım istiyorum. &ldquo;Ben sade ve sadece oyuncu olmak istedim. Ailemde konservatuvarlı insanlar vardı ve konservatuvar denilen o mektebi &ccedil;ok k&uuml;&ccedil;&uuml;k yaşta tanıdım. İlkokul ikinci sınıfta Ankara&rsquo;ya gittim. Teyzem Ankara Devlet Konservatuvarı&rsquo;nda piyano hocasıydı. Kuzenlerimden biri Opera B&ouml;l&uuml;m&uuml;&rsquo;nde okuyordu. O okulu g&ouml;r&uuml;nce aşık oldum ve ilkokul ikinci sınıfta oyuncu olmaya karar verdim. Hi&ccedil;bir şey tesad&uuml;fen olmadı yani.&rdquo;

&ldquo;İstesek de istemesek de maalesef bitiyor. Aslında aşk dediğin şey bir başkasının arzu nesnesi olmak bir yanıyla. Karşılıklı arzu var ise tadından yenmiyor. Eskiden bitecek diye doya doya yaşayamazdım. &lsquo;Bitecekse bitecek, biliyoruz biteceğini. Yaşa gitsin&rsquo; diyorum artık. Ama kendine kara sevdalı insanlar var ya. İşte onlara dikkat! O &ccedil;ukura d&uuml;şmemek lazım. Sonu hayal kırıklığı. Ge&ccedil;iyor ama derin kara delikler bırakarak ge&ccedil;iyor. İnsan &ouml;yle garip bir şey ki&hellip; Hala vahşiyiz! Mutlaka onun faturasını başka bir yerden &ccedil;ıkarıyoruz. Biz de başka bir yerde bir hayal kırıklığı yaratıyoruz. Birisi bizde bir kara delik a&ccedil;ıyor, sonra biz gidip başka birinin kalbinde daha b&uuml;y&uuml;k bir kara delik a&ccedil;ıp cinayetimizi işleyip y&uuml;r&uuml;yoruz. D&uuml;r&uuml;st olalım!&rdquo;

Tatlı bir sitemle karışık, bu yolculukta m&uuml;ziği biraz ge&ccedil; keşfettiğini hatırlatıyorum Olcay&rsquo;a, kendisinden daha &ccedil;ok şarkı, daha &ccedil;ok alb&uuml;m dinleme beklentisiyle.
&ldquo;&Ccedil;ocukluğumdan beri deli gibi şarkı s&ouml;yl&uuml;yorum. Hi&ccedil; susturamazlardı beni. Haklısın. Profesyonel olarak 1989 yılında, Evita m&uuml;zikaliyle başladı şarkıcılık kariyerim. O performanstan sonra alb&uuml;m teklifi geldi. İyi ki de olmuş. Bir&ccedil;ok disiplinde varlığımı s&uuml;rd&uuml;rebilmemi bir şans olarak g&ouml;r&uuml;yorum.&rdquo;
Tek başına, bir kadın olarak salt yeteneğiyle yıllardır bu varlığı s&uuml;rd&uuml;rebilmek ayakta alkışlanası bir cesaret ve kariyer &ouml;rneği aynı zamanda. &ldquo;Elimde olan tek şey o! Bir de kişiliğim&rdquo; diye cevap veriyor.
&ldquo;Sanat &ccedil;ok aktivist bir şey. T&uuml;rkiye&rsquo;de sanatın aktivist ruhu t&ouml;rp&uuml;leniyor. İnsanlar seslerini &ccedil;ıkaramaz oldular. İnsan hakları, kadın hakları, temel haklar&hellip; Sanat hepsinin s&ouml;z&uuml;, s&ouml;zc&uuml;s&uuml; olmalı. Siz bunun en g&uuml;zel &ouml;rneğisiniz.&rdquo;
&ldquo;Sahneye &ccedil;ıkıp bağıra bağıra slogan atmak da bir tercih ama bir oyuncu bir rol&uuml; ya da o rol i&ccedil;indeki karakterin s&ouml;zlerini &ouml;yle bir s&ouml;yler ki &uuml;&ccedil; sayfalık politik bir konuşmanın, t&uuml;m atılan sloganların &ccedil;ok daha &uuml;st&uuml;nde etki yaratabilir. Sanatın g&uuml;c&uuml; burada zaten.&rdquo;
Siyah Valentino elbisesiyle poz verdiği kapak karesi Olcay&rsquo;ın tasvir ettiği aktivist ruhun en g&uuml;zel &ouml;rneği. Hissederek bakarsanız, Olcay tek bir karede &ccedil;ok şey anlatıyor. Kadınların hayallerini, bedenlerini, hayatlarını bağlamaya &ccedil;alışan kara zihniyetlere karşı bir diren&ccedil; g&ouml;steriyor. &ldquo;Bu hissetmekle alakalı bir şey. D&uuml;ş&uuml;nen, hisseden bir insan onu bir şekilde a&ccedil;ığa &ccedil;ıkarır eğer sanat&ccedil;ıysa. Bir odada iki sayfalık bir monolog okursun, i&ccedil;erisinde siyasal hi&ccedil;bir şey yoktur ama d&uuml;nyanın en politik iki sayfalık sahnesini oynamışsındır. Bu anlamda biraz kısırız biz. Daha fazla T&uuml;rk yazarlarımız, y&ouml;netmenlerimiz olmalı. Daha &ccedil;ok &uuml;retmeliyiz, daha &ccedil;ok sesimiz &ccedil;ıkmalı ama &ccedil;ıkmamasına da kızamıyorum.&rdquo;
Benzer coğrafyayı paylaşan &uuml;lkelere bakınca yaratıcılığın en ağır koşullarda bile kendini parlatacak bir ışık sızıntısı bulabileceğine ikna oluyoruz ikimiz de. &ldquo;Belki de hikayemizi doğru okuyabilen bir toplum değiliz. Dayatılan hikayeler ve tarih y&uuml;z&uuml;nden y&uuml;zleşemiyoruz. İnsan kendi ger&ccedil;eğini keşfedemeyince ger&ccedil;eğinden beslenip &uuml;retemiyor da&rdquo; diyorum. &ldquo;Y&uuml;zleşmek i&ccedil;in bir şeyler &uuml;retmeye &ccedil;alışanları da cezalandırıyorlar, en acısı bu&rdquo; diyor. Anlayacağınız yumurta tavuk, tavuk yumurta meselesi.
Gelelim insanın en umutlu, en romantik, belki de en deli hissettiği mevzuya: Aşk! Olcay&rsquo;ın ge&ccedil;miş r&ouml;portajlarından birinde s&ouml;ylediği &ldquo;Aşk zamanla bitmeli yoksa &ouml;l&uuml;rs&uuml;n&rdquo; c&uuml;mlesi m&uuml;thiş bir aydınlanmaya sebep oldu bende, bitiremeyenler ve m&uuml;temadiyen &ouml;lenler kervanıyla y&uuml;r&uuml;yen biri olarak. &ldquo;İstesek de istemesek de maalesef bitiyor. Aslında aşk dediğin şey bir başkasının arzu nesnesi olmak bir yanıyla. Karşılıklı arzu var ise tadından yenmiyor. Eskiden bitecek diye doya doya yaşayamazdım. &lsquo;Bitecekse bitecek, biliyoruz biteceğini. Yaşa gitsin&rsquo; diyorum artık. Ama kendine kara sevdalı insanlar var ya. İşte onlara dikkat! O &ccedil;ukura d&uuml;şmemek lazım. Sonu hayal kırıklığı. Ge&ccedil;iyor ama derin kara delikler bırakarak ge&ccedil;iyor. İnsan &ouml;yle garip bir şey ki&hellip; Hala vahşiyiz! Mutlaka onun faturasını başka bir yerden &ccedil;ıkarıyoruz. Biz de başka bir yerde bir hayal kırıklığı yaratıyoruz. Birisi bizde bir kara delik a&ccedil;ıyor, sonra biz gidip başka birinin kalbinde daha b&uuml;y&uuml;k bir kara delik a&ccedil;ıp cinayetimizi işleyip y&uuml;r&uuml;yoruz. D&uuml;r&uuml;st olalım!&rdquo;
&ldquo;Başa &ccedil;ıkmanın bir form&uuml;l&uuml; var mı?&rdquo; diyorum. Olcay&rsquo;ın re&ccedil;etesi hazır. &ldquo;Aşk bitiyor diye &uuml;z&uuml;lmemek lazım. Eğer g&uuml;zel bir tamamlanmaysa, o duygunun sevgiye, birbirini kollamaya, sırt sırta vermeye d&ouml;n&uuml;şmesi de &ccedil;ok değerli. &Ouml;nemsememek gerekiyor.&rdquo;
Zamandan konuştuk, sanattan, umuttan, umutsuzluktan, hayal kırıklığından, hayattan ve aşktan. Son olarak kendisiyle baş başa kaldığında neler yaptığını soruyorum. &ldquo;Son derece sıradan bir hayatım var. Sabah kahvaltısı ve spor olmazsa olmazım. Yaz kış y&uuml;z&uuml;yorum. Y&uuml;r&uuml;y&uuml;ş yapmayı asla ihmal etmiyorum. Bir de deli gibi kitap okuyup film izliyorum. Yalnızlığı da &ccedil;ok seven biriyim bu arada. Tek başıma d&uuml;nyanın bir ucuna gidebilirim.&rdquo;
Pandemi biter bitmez de Berlin&rsquo;e ve Londra&rsquo;ya gitmek istediğini s&ouml;yl&uuml;yor. Hindistan ve Japonya da seyahat listesinde. Londra&rsquo;da en &ccedil;ok Leicester Square ve King&rsquo;s Road&rsquo;daki pub&rsquo;larda keyif aldığını anlatıyor. &Ouml;zlediği her halinden belli. Londra&rsquo;da buluşmak &uuml;zere s&ouml;zleşerek ayrılıyoruz. &ldquo;Zincirleme bir pub turu yaparız, bir pub yetmez!&rdquo; diyor. Size de bir &ccedil;ekim, bir sayı, bir r&ouml;portaj yetmez&hellip;
Moda Direkt&ouml;r&uuml; ve R&ouml;portaj: İnan Kırdemir
Fotoğraf: Barbaros Cang&uuml;rel&nbsp;
Sa&ccedil;: İbrahim Zengin&nbsp;
Makyaj: Hazal &Ouml;&ccedil;al&nbsp;

Zamanın ötesinde: Zuhal Olcay

Tags

Tavsiye edilen içerikler

Be Well

Kendimize zaman ayırdığımız günler yeni öz bakım ritüelimiz mi?

SANAT

Çağdaş sanata Louis Vuitton bakışı

MODA

NetWork x Nur Bilen Yavuzer

LIFESTYLE

Mutluluk peşinde deneyim

LIFESTYLE

Meghan Markle’ın yeni markası “American Riviera Orchard” hakkında bildiklerimiz

MODA

Umuda adım adım: Özge Özacar

HOMMES

Milano Tasarım Haftası'ndan notlar

HOMMES

Loro Piana 2024 İlkbahar/Yaz erkek koleksiyonu